Τα παιδιά το καλοκαίρι γεννιούνται φίδια
Δεν ξέρουν πώς φυτρώνουν τα πόδια
Δεν ξέρουν να ακουμπούν με τα χέρια
Δεν έχουν πλοκάμια, ούτε είναι χταπόδια
Έρπουν αναζητώντας το γάλα που βγαίνει από βλαστούς και
πέτρες
Η ανάταση γι’ αυτά είναι ένα πεδίο μαγνητισμού
Ζουν αυτάρκη στο μεσημεριάτικο ήλιο
Πονούν όταν έχει κρύο κι όταν πρέπει να τρέξουν
Κι έτσι ανήμπορα από φύση
Τρυπούν τις γλώσσες με φαρμάκι
Καμακώνουν το γυναικείο σώμα
Φτύνουν τα στάχυα, "νύχια του ήλιου" τα λένε,
που ξερά και όρθια απλώνουν σεντόνια σκιερά
στα κόκκινα μάτια τους
Μαθαίνουν να μιλούν
μα κοροϊδεύουν μόνο τα άκρα που δεν έχουν
είναι συκοφαντία
αλλά πόσο θέλω να χτίσω έναν ψηλό κόσμο γύρω τους
να τ’ αφήνω κάθε μέρα ανάπηρα