Η λεωφόρος των βελανιδιών
η λεωφόρος των υποκαστάνων
ο κήπος με τις μανόλιες ράχη πεθαμένου κύκνου
αναγυρτού στα χείλια του νερού της λίμνης.
Ο εννοσίγαιος καημός της υποχθόνιας ορμής σε ποιον θα
δοθεί
ποιόν θα αποδώσει στην επιθυμία της θάλασσας και στο
βουητό το κυκλωτικό των κοχυλιών
φεύγεις χαρά στη στροφή της φτερούγας κατά το νότο
φτερούγισε προς τα ζεστά νερά
μα το τόξο πού έγραψε πριν αφήσει τους τελευταίους
χαιρετισμούς
δάκρυα ή χαμόγελα που ο άνεμος τα έφερνε πολύτιμα
λιθαρόπουλα βροχή και δίσκους χρυσούς
δείχνει στην άνοιξη των λεμονανθών και στον
πορτοκαλεώνα της μνήμης
εκεί που σπέρνεις τα μάτια σου και οι καρποί των χεριών
σου φυτρώνουν
στον άσπορο κάμπο παπαρούνες
εδώ που οι χαίτες των καλαμιών σφυρίζουν το σκοπό που
άκουγες μικρή
στο χαγιάτι της θεωρίας σου
σεβαστές δέσποινες έχοντας κύκλο και γέρους μυθικούς
και αν σε έβλεπα τώρα σε βλέπω κάθε νύχτα και κάθε
μέρα με μαγείες και φίλτρα
και φοβάμαι στην κόχη της γωνίας τον ήχο μιας δικαιοσύνης
να με πετάξει στην πυρά
θα μου έλεγες τα λόγια που μου λες
που μου λέει το είδωλο
το άγαλμα στον ουρανό σου:
ο βέλιουρας και το πελώριο φίδι με το κεφάλι σαν το κεφάλι
του μικρού παιδιού
το πηγάδι που άχνιζε στην ομολογία της Σελήνης
οι υπάρξεις που δεν μπόρεσαν να βγουν στο φως και στον
αέρα της παρουσίας
και κυλιούνται στο στροβίλισμα ενός παράξενου χορού
που τελειώνει με το βελούδινο άγγισμα της γεύσης στο στήθος
του σκοτωμένου παγονιού
που τρέμει και κείται και σπαράζει και οι κραυγές του
τώρα μόνον τώρα παύουν να σχηματίζονται άναρθρες
στο αραβούργημα της απουσίας.