Η ανασκαφή θα δείξει θέατρο.
Κερκίδες που γλιστρούν
και που πλακώνουνε η μια την άλλη
και χώμα επάνω τους που και αυτό γλιστρά
αλλά και ρίζες που ανοίγουνε στα δυο την κάθε πέτρα.
Θα δείξει θέατρο η πλαγιά.
Και κάτω ως πέρα η θάλασσα
και πιο κοντά τα λίγα δέντρα.
Θέλουν κι αυτά ανασκαφή να τα προσέξεις.

Τι θέλει τώρα αυτός στα ξαφνικά μες στις πλαγιές
στα θέατρα του κόσμου; Και τι να πει;
Ανέγγιχτη σχεδόν κι ανέφικτη
φαντάζει η κάθε αφήγηση, φαντάσου η μεγάλη.
Αλλ’ έχει παρηγοριά ελάχιστη
πως δεν ταιριάζει έπος για το σήμερα
αλλά κομμάτια θραύσματα
που έχουν κιόλας ειπωθεί
(χωρίς πολλοί σ’ εκείνα τα λεγόμενα
να έχουν δώσει σημασία).

Σαν απλωσιά που μίλαγε, τέτοια η φύση.
Δικά της λόγια δηλαδή.
Κι αυτός , πανάρχαιος ηθοποιος
-με στόμα ανοιχτό και άναυδος
για να φανεί ότι μιλάει αυτός ,
κελαηδισμούς, φυσήματα, θροΐσματα,
ροές νερού, μικρές κατολισθήσεις υποκλέπτοντας,
όλους τους ήχους προσποιούμενος πως τους εκφέρει-
ευχαριστιέται για το λόγο του το λυρικό.
Ωραία τακτοποιεί τον εαυτό του μες στο χρόνο.

Φεύγουν αρχαιολόγοι φοβισμένοι από δω και από κει.
Έλληνας, δύο Γάλλοι, Γερμανοί πολλοί,
Κινέζος, δύο Ρώσοι, δύο Ινδοί,
Άγγλοι, κανένας Ιταλός,
πισωπατούν, στο αρχαίο θέατρο γκρεμίζονται,
κατρακυλάνε στην πλαγιά.

Ήξεραν για τ’ αγάλματα, τα είχαν δει, τους είχαν πει,
αλλά τι φοβερός ο ζωντανός ηθοποιος
απ’ την ανασκαφή κι αυτός βγαλμένος!