Κοιμάται ο άνθρωπος πάνω στην χλόη της καλοσύνης του
Με κείνο το χαμόγελο που το κράτησες αμάραντο εξήντα πέντε χρόνια.
Ως μεταφορικός και συμβολικός δύτης ο αγαπημένος πατέρας
εξακολουθεί να υπομνηματίζει με την απουσία του την πολύτιμη αλλοτινή ύπαρξή του:
Δε μελετάς πια τον κόσμο μέσ’ από μάτια γυάλινα,
δεν ξεσηκώνεις στα σχέδια με τις διαστάσεις που ήξερες
τα σπίτια, τα ποτάμια και τις λίμνες

Στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή θα συναντήσουμε νύξεις για τη φιλτραρισμένη
και διυλισμένη αξιοποίηση του Αιτωλικού μύθου με έμμεσους υπαινιγμούς όπως:
Με τη δίψα του βασιλιά Ανήλιαγου
που σκάβει το ξερό βουνό, για να φέρει στην Κυρά Ρήνη το νερό,
από τη λίμνη τ’ Αγγελόκαστρου
Με κείνο το χαμόγελο που το κράτησες αμάραντο εξήντα πέντε χρόνια".
Ως μεταφορικός και συμβολικός δύτης ο αγαπημένος πατέρας εξακολουθεί
να υπομνηματίζει με την απουσία του την πολύτιμη αλλοτινή ύπαρξή του:
Δε μελετάς πια τον κόσμο μέσ’ από μάτια γυάλινα,
δεν ξεσηκώνεις στα σχέδια με τις διαστάσεις που ήξερες
τα σπίτια, τα ποτάμια και τις λίμνες.

Στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή θα συναντήσουμε νύξεις για τη φιλτραρισμένη
και διυλισμένη αξιοποίηση του Αιτωλικού μύθου με έμμεσους υπαινιγμούς όπως:
Με τη δίψα του βασιλιά Ανήλιαγου
που σκάβει το ξερό βουνό, για να φέρει στην Κυρά Ρήνη το νερό,
από τη λίμνη τ’ Αγγελόκαστρου.