Άλλη μια μέρα που η αίσθηση της στιγμής
βαφτισμένη από τον επιπολής χρόνο
περνάει και χάνεται στο αχανές βλέμμα
που πληγιασμένο καθώς φτάνει το βράδυ
δηλώνει γράφοντας την αναιτιότητά του.
Οι χαρακτηρισμοί επικαλύπτουν σαν βδέλλες
την πορφυρή ουσία
που κολυμπάει αμέριμνα στη λίμνη της ανυπαρξίας
καλώντας εραστές ξένων ονείρων.

Τα νοήματα φτερουγίζουν μα πυροβολούνται
από την χαλιναγωγημένη απάθεια
η αλληλεγγύη ξεπροβάλλει τον ιερό σκοπό της
μα χάνεται σαν την σιωπή που αυτοκαλείται
τόσο ανεπαίσθητα, τόσο αερικά σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Χιλιάδες ουρλιαχτά κραυγάζουν μέσα μου
συγκαλύπτοντας τον πνιγηρό λυγμό μου
οι ανάσες καταφτάνουν βαριά η μία μετά την άλλη
σαν πολυβασανισμένα κύματα
που φθαρμένα απ’ τα θελήματα της θάλασσας
αιμορραγούνε στην αυλή της.
Μνηστήρες μαζεύτηκαν να δούνε την πληγή της.

Τα δένδρα σκοντάφτουν σε αναφιλητά
καθώς τα φύλλα τους κρύψανε τα αστέρια
μα μια πεταλούδα που αγρυπνά
πέφτει και διαμελίζεται σε δύο άσπρα χείλη
δύο κενά παίρνουν φωτιά δημιουργώντας τον κλοιό τους
και οι σκέψεις ενώ καίγονται χορεύουν στον ρυθμό τους.

Μαριονέτα άκαμπτη είναι ο ποιητής της πλήξης
ο όχλος μαζεύεται και τον κοιτά στο θέατρο της θλίψης...