Διακαώς επιθυμώ την επίλυσιν των προβλημάτων της ανθρωπότητος.
Εάν ήμουν πρόεδρος, ή πρωθυπουργός, όλα θα ήσαν διαφορετικά,
υπέροχα, μαγευτικά.
Εάν ήμουν μέγας στρατηλάτης, επιστήμων, ποιητής, ή, τέλος πάντων,
γενικώς Μέγας,
αναμφισβητήτως θα δημιουργούσα, θα μεγαλουργούσα,
θα έγραφον ιστορίαν.
Πάντοτε, όμως, τα όνειρά μου διαψεύδονται οικτρώς,
ωσάν μία μοχθηρά σκιά, προερχόμενη απ’ το χάος,
να με βυθίζει εις το έρεβος.
Υποψιάζομαι, προπαντός, τον σκοτεινόν ρόλον των αναμνήσεων.
Λέξεις αυθάδεις, αλλόφρονες, μηδενιστικαί, τον νουν μου κυριεύουν
και με σκοτίζουν.

"Τα νερά της λίμνης αντιφεγγίζουν.
Τα νερά της λίμνης λαμπυρίζουν τη νύχτα.
Τα νερά της λίμνης καθρεφτίζουν αναμνήσεις χαμένης αγάπης.
Τα νερά της λίμνης κλείνουν για πάντα πάνω από τα κεφάλια μας".