Τα σπίτια που υπήρχαν φύγανε
και βυθίστηκαν μέσα στη μνήμη στη σκηνή και στα πρόσωπά της.
Το λάδι που κοιτούσαμε χείμαρρος να κυλά και
οσμιζόμασταν μια ηδονή
το μετράμε με τους ζυγούς των φαρμάκων σταγόνες.
Τα σπίτια που δε χτίσαμε φύγαν.
Λες τώρα δεν μένει λύση άλλη
απόφαση ή πρόφαση ή άρση ή θέση.
Τώρα πού τα σπίτια έφυγαν — τότε μας φιλοξένησαν
δεν μένει άλλη λύση:
θα ανοίξω την πόρτα που σιγά σιγά
—χτίστης ο καιρός καλός και χαράκτης—
φόρεσε το ύφος του ναού των Μalatesta
με τα μάρμαρα τα χρωματιστά τα κοχύλια
τα κάνιστρα με τα φρούτα με τις ανάγλυφες του Αgostino
di Duccio
και τον εσταυρωμένο του Giotto που μας άφησε στο πέρασμα του
—εδώ που `χάσαν τη ζωή τους μερικοί Έλληνες—
και στα υψηλά περιστύλια προθήκες τα κόκαλα
του Πλήθωνα του Γεμιστού. Ένα μοναστήρι μοναχών Φραγκισκανών πριν
ο Leon Battista Alberti αναλάβει την ανοικοδόμηση.
Οι μηχανές του ολέθρου —βέβαια— ιεροσύλησαν στην οροφή
του θριάμβου της αγάπης του
Sigismondo Pandolfo Malatesta και της Ιsotta
και στις ψυχές των Ελλήνων μερικών Ελλήνων
μερικών ανθρώπων.