Η απόλυτη ευτυχία,
η ακήρατη, η ακραιφνής,
κάποτε ακόμα με πλησιάζει
με τα αργά της ολισθηρά σκαλοπάτια.
Πού και πού
όταν δεν το περιμένω διόλου
την ακούω σχεδόν που σέρνεται σαν σκιά
-ακριβοθώρητη, ξωμερίτισσα πια-
και κρατιέται απ’ την εξαιρετική της σπανιότητα,
την ακούω ανάμεσα στο θρόισμα των ιτιών
και τα σπερδούκλια του κήπου,
ή στο τζιτζίκιασμα του ξύλου μες στη σιγή¨
κάθεται πρώτα λιγάκι στο σαλόνι,
μετράει τις πλάτες των ορθρινών βιβλίων μου
με το δάχτυλο
κι ύστερα αθόρυβα κυλά και φεύγει.
Παλιά, όταν ήμουν ασφαλής και (γι’ αυτό) αθώος, μαλακός,
ήταν κι αυτή πιο καινούργια κι έκπληκτη
και μαγεμένη απ’ τον εαυτό της.
Σιγά σιγά όμως γινόμαστε
καλοί και δύστροποι σύντροφοι
και συμπότες που δε μιλάνε.
Καθόμαστε πια πάντοτε στην ταράτσα
μουτρωμένοι σχεδόν με τα ζωδιά μας,
άσπονδοι, με αναίσθητα απ’ το ξίδι λαρύγγια,
με τα πόδια στο φαγωμένο σκελετό της περίφραξης
που στάζει οξείδωση στο τσιμέντο,
κι ενώ κοιτάμε το ίδιο δέντρο συνεπαρμένοι
ή τον ίδιο αέρα
στην ελεύθερη σημαία ενός στύλου
κάνουμε σαν να είναι όλα αθάνατα
δεν αλλάζουμε ούτε λέξη
κι αποφεύγουμε να κοιταχτούμε.