Η σχετικότητα του χρόνου που έφευγε με άφησε ανέγγιχτο
«...πάντα θα φεύγει» σκέφτηκα.

Η γυναίκα συνέχισε να χορεύει δίπλα στη λίμνη
το θανατερό χορό της
σκουριά τρέχαν τα μπλε της μάτια κάτω απ’ το σεληνόφως
«...είμαι προδομένη, είμαι προδομένη» φώναξε υστερικά
«και ποιος δεν είναι;» γέλασα
η φιγούρα της έγινε διάφανη και τα μάτια της ξεθωριάζουν
πεθαίνει γλυκά γλυκά όπως όλες τους.