(Ι)
Σ’ έναν ορίζοντα
Πέρα απ’ τα πράγματα
Ύψωσαν λάβαρο
Της ουτοπίας
Απόντες ποιητές
Μια λέξη είναι
Αν την διαβάσεις
Γίνεται χίλιες
Αν την διαβείς
Γίνονται θαύματα
(ΙΙ)
"Μόνο να δίνουμε μπορούμε
Γιατί σαπίζει ό,τι κρατάμε"
Είπε το σύννεφο
Το πολύ δεν είναι ποτέ αρκετό!
Δεν είναι αίσθημα η αγάπη
Αλλά αδέσποτη ζωής στάση
Πληθυντικών αριθμών
"Το ψέμα είναι πάντα κοντά μας"
Θυμάσαι που το ψιθύριζες;
Μια Ιουλιέτα ήσουν και τίναζες
Τον κισσό απ’ τα μαλλιά μας
(ΙΙΙ)
Αν θες να ξέρεις
Τι θα ζήσεις
- Δηλαδή η εμμονή σου -
Συχνά αναγκάζεις
Προσποιούμενες υποκλίσεις
Και αποτέλεσμα;
Τίποτα
Πότε θέλεις κάτι;
Όταν νομίζεις πως το θέλεις
(ΙV)
πόσο μεγάλη είναι η νύχτα;
Μόλις ξεκίνησε
Ηχήσαν τα τύμπανα ενός αδιάφανου μαύρου
Τους δείκτες γύρισε η σιωπή
Πες πως δεν βλέπεις, δεν είδες ποτέ!
Πίσω κοιτάξαν οι έρημοι χρήστες
Μιας συμφιλίωσης με το παρόν
Μόλις ακούστηκαν κάποιες κουβέντες...
Γδύνουν οι ώρες το παρελθόν
Καρδιές σαλεύουν αίμα ανάμικτο
Με εικόνες που φεύγουν και γίνονται ένα
Μέσα σε ζάλη βαθιάς αγρυπνίας
Οι κήποι φώτισαν άγρια όνειρα
Η νύχτα έσπασε σαν κιμωλία
(V)
Πάλι μιλάς σε καθρέφτες
Θυμάσαι στα σχολικά βιβλία
Σκληρές γραμμές και πρόσωπα μυστήρια;
Παιδιά είμαστε ενός πολέμου
Που ακόμη δεν τελείωσε
Θυμάσαι πως κυλούσαν
Οι ώρες απ’ τα μελανοδοχεία;