Και αν κάποτε γυρίσαμε το νου μας προς την καρδιά των
κοχυλιών
δεν ήταν για να συλλέξουμε τον ήχο το αιώνιο στροβίλισμα
αυτό το ακούσαμε χρόνους πριν κάτω από τα φύλλα της
ελιάς πού μοίραζαν
έναν ίσκιο και ένα φως δίκαια δίπλα στο φλοίσβο των ανθών
και πιστέψαμε πως η ζωή είναι αόριστη σαν το γλυκό
τρεμούλισμα που έστερξε στο κορμί μας σε τόπο
χλοερό άμνημο
και αναθαρρήσαμε.
Τώρα κοιτάμε μέσα από δάσος μεστό και διακρίνουμε πως
πεθαίνει κανείς
και αυτή η ζωή που μας δόθηκε με τρόπο απρόσμενο στις
παρυφές
φαίνεται να βεργολυγίζει στους στήμονες της παπαρούνας
στο άκουσμα των ψιθυρισμών
και οι θήκες των βιβλίων ένιωσαν ένα θρόισμα βελουδένιο
αγγίγματος
χειρόγραφα με κοσμική σκόνη απλωμένη δύο δάχτυλα στο
δέρμα τους
μας πλησιάζουν από ανύποπτα σημεία και σε ανύποπτες
στιγμές
για να μας αποδώσουν αυτά τα σημεία και αυτές τις στιγμές
σε ένα σχεδίασμα μορφών που κεντούν το σχήμα της καρδίας τους.
Οι χειρονομίες που δέθηκαν στη μνήμη αναρωτιόνται πως
τα κατάφεραν
να μη χαλάσουν μακρύνοντας τόσο από το σώμα που
υπήρξε και βυθιώντας κάπου εκεί
που τώρα ψηλαφούμε πυκνό φύλλωμα από ερωτικά
σπέρματα και βόμβους μεταλλικούς.