Ο κόσμος μίκρυνε χωρίς εσένα.
Κάποτε μου ονομάτιζες αστέρια
κι άπλωνα το βλέμμα μου ως εκεί.
Τώρα με το κεφάλι σκυφτό μετρώ τα βήματά μου
τα όριά μου μίκρυναν τόσο πολύ,
ορίζοντας είναι ο τόπος που πατώ:
ένα μικρό τετράγωνο,
σκύβω και βρίσκω την απουσία
που αντί ν’ ανοίξει το χώρο
τον στενεύει
το κενό: βάρος ασήκωτο,
η λύπη του τίποτα.