Δολοφονήθηκε ο ποιητής! Της τιμής ο υπηρέτης,
Έπεσε κι αυτός από τις φήμες συκοφαντημένος. Πάλι;
Με το μολύβι στην καρδιά,
Σκύβοντας το περήφανο κεφάλι!
Δεν άντεξε η ψυχή του ποιητή
Το όνειδο των ενοχλητικών πειραγμάτων,
Επαναστάτησε ενάντια στην παλιοκοινωνία μισητή,
Δε δέχτηκε το άθλιο παιχνίδι των ανταλλαγμάτων.
Φονεύτηκε!... Τώρα γιατί τόσα τα αναφιλητά,
Κούφιων εγκώμιων άχρηστη χορωδία
Και δικαιολογιών ελεεινά μουρμουρητά;
Της μοίρας εκτελέστηκε η θηριωδία!
Μήπως δεν ήσασταν εσείς που έδιωχναν με λύσσα,
Το χάρισμά του το ελεύθερο και τολμηρό,
Και για πλάκα φυσώντας δυνάμωναν
Το πυρ που κουφοέκαιγε κρυφό;
Γλεντήστε… ήπιε κ’ αυτός το κώνειο,
Όμως να ξέρετε μπροστά του είστε νάνοι.
Έσβησε το θαυμάσιο δαιμόνιο,
Μαράθηκε τ’ αμάραντο στεφάνι.

Ο δολοφόνος του σιγουριά σκορπάει,
Σημαδεύει… σαν κρατάει νεκροκέρι,
Η πέτρινή καρδιά του ήρεμα χτυπάει
Και το περίστροφο δεν τρέμει στο χέρι.

Εσείς! Που δίπλα στην Καρέκλα μαζευτήκατε,
Ο συρφετός των «κληρονόμων»,
Της Λευτεριάς στραγγαλιστές, της διαφθοράς πηγή!
Κρυφτήκατε κατ’ απ’ τη σκιά των βρομονόμων
Μπροστά σας και το Δίκαιο και η Αλήθεια μουγγοί!
Όμως υπάρχει και το δικαστήριο το Υψηλό!
Που το σόι σας θα ξεκληρίζει,
Αυτό είναι απρόσιτο για το χρυσό,
Τις σκέψεις και τις πράξεις σας γνωρίζει.
Τότε ματαίως στην υποκρισία θα προστρέχετε,
Ούτε θα βοηθήσει το γαλαξιακό Κακό,
Και δε θα ξεπλύνει το αίμα σας το μαύρο,
Του ποιητή το αίμα θεϊκό.