Μα ήταν λόγος τώρα
Να σταυρώσουνε τον άνθρωπο για την αγάπη.

Μπορεί να ξημερώθηκε
Στις αίθουσες των κλινικών
Σε γέννας βόγγημα ή σε θανάτου χαροπάλεμα.

Μπορεί
Βαθιά μεσάνυχτα
Στων λιμανιών τα κιόσκια
Βιαστικά
Ανάμεσα σ’ ένα κρασί κι ένα χαμόγελο
Να ξόδεψε το σπέρμα.

Μπορεί να φίλησε μπούκλες ξανθιές
Παιδί
Κρυφά σ’ ένα λιβάδι μ’ ανθισμένες παπαρούνες
Και να γνώρισε
Αυτό που λέμε πίκρα
Χωρισμό
Τύψεις.

Μπορεί ν’ αρρώστησε
Χειμώνας
Ξένο κρεβάτι πληχτικό
Λευκά σεντόνια τοίχοι λευκοί
Λευκή διάσταση πέρα απ’ τα τζάμια
Αντίκρυ στη σιωπή του κάδρου.

Μπορεί
Ανάμεσα σε δυο πυρά
Χωρίς νερό
Ψωμί
Μαχαίρι
Να λησμόνησε ποιος είναι
Να χτυπήθηκε
Και να ’ μεινε νύχτες πολλές κάτω απ’ τ’ αστέρια.

Μπορεί να διάβηκε
Του μισεμού τις πολιτείες
Και να πέρασε
Κάτω απ’ τη χλεύη των σπιτιών
Σκυφτός
Χωρίς συντρόφους μόνος του.
Μπορεί.

Μα τέλος πάντων
Όλα αυτά
Γίναν αιτία και τον αγαπήσαμε.
Γιατί να τον σταυρώσουν;