Μας περίμενε και πάλι
να σκορπίσουμε μαζί
τα φύλλα του χειμώνα
πάνω στη στεγνή ροδιά
δυο ώριμα ρόδια.

Κι εγώ γίνηκα Περσεφόνη
αιχμάλωτη για πάντα
σε αυτή την εικόνα
θρέμμα μιας μνήμης
στιγμιαίας και αδυσώπητης –
κόκκινη και κίτρινη
σαν τα χρώματα του ροδιού
και του χειμώνα
που θέριεψαν τη γη μου
σαν ολοκαύτωμα.