Ω, πώς αγάπησες τον κερασφόρο
στο ταπεινό, το ειρωνικό νησί
σώπασες μπρος στον αγγελιοφόρο
αφού μονάχα η νύχτα δε μισεί.

Ω Ροδογύνη, μ’ αίμα μαυροφόρο,
θύμιζε η αγάπη περισσή
το κέρατο χρυσό και ανθοφόρο,
εσταύρωσε ακέραιο το νησί.

Ωσάν περνά κανείς απ’ τη γαλήνη
αναπαυμένος μες στη σιγουριά
σφιχτά το έλεος, δεν το αφήνει
κι ούτε στοχάζεται την πονηριά.

Ω Ροδογύνη, ανάσαινε βαριά,
το κριάρι στα μάτια σου κλίνει.