Κι είσαι για ένα ακόμη βράδυ πάλι εκεί
να φωτίζεις τα μονοπάτια από τις σκέψεις μου
εκλιπαρώντας για εξιλέωση στον βωμό των ονείρων
για να’ ναι αυτή η αρχή μου
κι εσύ το χαμόγελο του κόσμου που θα μ’ αναστήσει

Βαφτισμένος μ’ ελπίδα στης αγκαλιάς σου την θάλασσα
προορισμένος για τα νερά τα απάνεμα της νιότης σου
που σ’ άγριους καιρούς βρέχτηκε σκοτάδι η ψυχή μου
κι απ’ το λευκό αφρό λάτρεψε το μαύρο του βυθού

Μ’ εσένα για στεναγμό και ανάσα της λύτρωσης
να μου εξηγείς τους λυγμούς της καρδιάς και τα ανομολόγητα
δίχως να ψάχνω φως για να πιαστώ
αφού έχω τα μάτια σου

Μαζί μου να θρηνείς
για τους ίσκιους στα δάχτυλα που γίνονται λέξεις
και για τα άλλα
τις φωτιές στα κύματα που κούρνιασαν στην ανάσα μου
κι εγώ ν’ ακούω σαν λουλούδι
που λυγίζει να πιάσει το φως τ’ ουρανού τέτοιες ώρες
ξέχωρα από μοίρες και ριζικά
πλανεμένος απ’ αυτά που ξέβρασε ο πόθος
με δάκρυα και μοναξιά
δίχως τυραννία και δισταγμό
χωρίς ενοχές που να λογιούνται για λάθη
κάνοντας πληγή και βάλσαμο τα χρόνια που πέρασαν και μόνο
γιατί τούτος ο κόσμος ήταν του Ποιητή από πάντα
αμίλητος έστεκε στ’ αστέρια να σμίγει λέξεις και σιωπές
όπως αξίζει στους ανθρώπους που ξέρουν να ακούν τις καρδιές
και ός α αντέχουν τα κάνουν όνειρα...