Πεθαίνουν οι ποιητές
δίχως τιμές και φανφάρες
σε άκρα σιωπή
και η φύση
ξεκολλάει ένα κίτρινο φύλλο
και το αφήνει να πέσει στη μνήμη.

Είναι βέβαιο
ότι έτσι τους πρέπει να σωπάσουν:
Δίχως φανφάρες
που να διαταράσσουν
το χάδι τ’ ανέμου στα λίγα μαλλιά
τη μετέωρη νότα στα χείλη
και το τελευταίο σπινθήρισμα μιας ιδέας στο βλέμμα
που τους πήρε μαζί.

Είναι βέβαιο ότι έτσι τους πρέπει
γιατί μόνον έτσι πεθαίνουν οι ποιητές
και γεννιούνται
κάθε φορά που ένα κίτρινο φύλλο
πέφτει στο ποτάμι και ταξιδεύει...