Ακόμη το όργιο έντονο και ανεπαίσχυντο
συνεχίζεται...
Έκτη μέρα σήμερα
- όσες και της Δημιουργίας -
που η βροχή
μαζί με τη γη λεσβιάζουνε.

Η πρώτη ενεργεί.
Η δεύτερη πίνει.
Πίνει
όλον τον βίαιο,
τον ορμητικό έρωτα,
που κατρακυλάει η βροχή
απ’ τη σταχτιά, αιθέρια πλατωσιά της.

Και η γη τούτη της Λέσβος
-η ερωμένη σου, βροχή, μαυλίστρα -
οριζόντια ξαπλωμένη
δέχεται
την κάθετη ερωτική σου έφοδο
σιωπηλή,
πάνω στις κνήμες,
στα γόνατά,
στα λαγόνια.

Τη δέχεται στις παραμάσχαλες σάρκες,
στα λαιμά,
στα όρθια στήθια,
ενώ εσύ, λεσβιάζοντας, βροχή,
τραγουδάς
το αιώνιο τραγούδι σου γι’ αυτήν,
πότε μαλακό και λυγερό
και πότε άγριο
κι’ απελπιστικά μονότονο.

Οι πύρινες μπαγκέτες που στάζουνε θάνατο,
αγγίζουν με τρομερήν αντιβοή
τα χάλκινα,
τα πνευστά,
μαζί και τα βούκινα,
της αόρατης Συμφωνικής του Διαστήματος.

Στο τέλος,
η ρευστότητα του ηδονισμού,
κυλάει και εισχωρεί
μέσ’ από κόχες χνουδάτες
κι’ εφτάδιπλα
δασιά σαρκώματα,
-ίσαμε
το δημιουργικό υπόστρωμα
της προαιώνιας μήτρας σου,
ω Γη!...

Κατάντικρυ
οι επάλξεις του άρχοντα Γατελούζου
μαβιές,
σταχτιές,
φορτωμένες με ιστορία,
αγωνίζονται να κρατήσουν
ακέραια
κάτω απ’ την υγρήν αυτήν
ερωτικήν επίδειξη,
την ανάγλυφην αφήγηση
του παρελθόντος.

Οι ρογάτοι καρποί
αυτού του αλλόκοτου έρωτα,
μαύροι,
γυαλιστεροί,
γεμάτοι λίγδα καρποί,
κατρακυλάν
από τους ασημένιους, φουντωτούς κόρφους
της μάνας τους,
για να θρέψουν αύριο τη φτωχολογιά
για ν’ αναψουνε την καντήλα του Εσταυρωμένου,
για να φωτίσουνε το χειμώνα με τα φτωχολύχναρα
τα καλύβια
και τα ντάμια των ξωμάχων,
για να γεμίζουν τις στέρνες
με το λιγδερό τους χρυσάφι.

Έξη μέρες τώρα
το μεσημέρι μοιάζει αυγή
και η αυγή μεσόνυχτο.
Κι’ ακόμη βρέχει, βρέχει,
βρέχει
χωρίς αναπαμό.
Έξη μέρες τώρα
-όσες και της Δημιουργίας
δυο θηλυκά,
η βροχή μαζί με τη γη,
ανεπαίσχυντα λεσβιάζουνε...