Νύχτα από θλίψη αλκοόλ καπνό γεμάτη,
στης απομόνωσης τα στεγανά ψάχνω μια ρωγμή,
είσαι του φεγγαριού το πιο κρυφό κομμάτι,
όραμα ανέγγιχτο, ποθητή στιγμή.

Ξανά από μακριά θα σ’ ακολουθήσω,
θ’ ακούω τη φωνή σου σε τόνο χαμηλό,
δεν ξέρω αν μπορώ μα θα το προσπαθήσω
να γίνω εγώ για `σένα το δέκα το καλό.

Κι όλο σου στέλνω ανόητα στιχάκια,
ανώνυμα, τρελά, σου γράφω σ’ αγαπώ
με ροζ καρδούλες ζωγραφιστά φιλάκια,
εκφράζω όσα θέλω μα δεν μπορώ να πω.