Τα λόγια μου είναι ανάμικτα να με πονάνε
μες στο μυαλό μου όλα γυρνάνε,
αρκούσαν δέκα επτά λεπτά για να τελειώσουμε.

Οι λέξεις γίνανε σφυριά και με χτυπάνε
και οι εικόνες με τριγυρνάνε,
όλες εκείνες οι σκηνές που μ’ έφεραν εδώ.

Ναι το δέχομαι, να σε μισήσω
δεν έπρεπε να σε χτυπήσω.
Ναι το δέχομαι, ήταν λάθος μου
όμως πες μου τι να κάνω.

Ναι το δέχομαι, μα ότι έγινε, έγινε
η ώρα τα ‘φερε και έφυγε,
όμως πίστεψε ακόμα σ’ αγαπάω.
Ναι το δέχομαι.

Και όπως σκέφτομαι το πως και το γιατί
άρχισαν όλα σε μια στιγμή,
μου έρχεται να τρελαθώ μ’ αυτή την αφορμή.

Καλά εσύ, μα ούτε εγώ να μη μπορώ
να κρατηθώ ούτε λεπτό,
δεν είχα έλεγχο σ’ αυτά που μ’ έφεραν εδώ.

Ναι το δέχομαι, να σε μισήσω
δεν έπρεπε να σε χτυπήσω.
Ναι το δέχομαι, ήταν λάθος μου
όμως πες μου τι να κάνω.

Ναι το δέχομαι, μα ότι έγινε, έγινε
η ώρα τα ‘φερε και έφυγε,
όμως πίστεψε ακόμα σ’ αγαπάω.
Ναι το δέχομαι.

Πες μου τι να κάνω
μακριά σου θα πεθάνω
δεν μπορώ ακόμα σ’ αγαπώ.
Συγνώμη σου ζητώ, για σένα μόνο ζω
ακόμη σ’ αγαπώ.
Ναι το δέχομαι.