Θα ξυπνήσουμε ένα πρωινό

και πάνω στο στήθος μας

σαν βράχος

θα κάθεται ο Χρόνος

τόσο πελώριος

που δε θα μπορούμε ν’ αναπνεύσουμε.



Τα πνευμόνια μας θα φουσκώσουν

μ’ αρώματα

που κουβαλούν παλιές Αγάπες

και στα χείλη μας η γεύση

της Νοσταλγίας

θα σκορπά το πικρό φιλί της.



Αθώα παιδιά

με κοντά παντελονάκια και πληγές στα γόνατα

θα τρέχουν στο ρυτιδιασμένο δέρμα μας

και μια δασκάλα

θα φωνάζει στα αυτιά μας.



Ευτυχισμένος τότε θα `ναι

εκείνος που θα κλάψει

για θύμησες χαμένων παραδείσων

κι όχι

γι’ αταξίδευτους δρόμους που μέσα του ουρλιάζουν.