Ακόμα δε στέγνωσε το χώμα, δες

ο κοκκινολαίμης πεινάει

γαλάζια όνειρα κρέμονται στα παραθύρια

ο Στάθης πέθανε

-κανείς δε θα τον κλάψει-

κι εσύ μου μιλάς για τα χρόνια που κλείδωσαν

σαν τις πόρτες του Μάη.

Αύριο φεύγω.

Συγχωρέστε με χελιδονάκια μου.

Αγγελική.

Μαρία.

Γεωργία.

Ετούτος ο Χειμώνας χάραξε για πάντα.