Μία σοφή γερόντισσα

στεφανωμένη με το πένθος

χαζεύει χρόνων τις ανάσες

τα βέλη

τους Χειμώνες

τ’ ατίθασα πουλιά που πια δεν κελαηδούν.

Ένα Φθινόπωρο μακριά

ο θάνατος υμνεί

των Ανοιξών της τα κλαδιά

τα Άνθη

τα μπαλκόνια

και σαν πατέρας στοργικός την κόρη καρτερεί.



Τ’ ακροτελεύτιο Φίλημα του αύπνωτου Θεριού

πάντα θα γεύει έναν καημό

και μια κρυφή ελπίδα.