Πυκνό σκοτάδι κοίμισε τ’ αγέννητα όνειρα μας

και κρυφά μαραζώσαν.

Πόσα χρόνια ξημέρωσαν

Πόσα δάκρυα στεγνώσαν.



Θυμάμαι τον Μανόλη , τον Κωστή.

Γλυκοπλέχτες ερώτων στις χορδές εξυμνούσαν

τα πουλιά που αντέχουν

στους πιο κρύους Χειμώνες.



Κι ο Αντώνης, η Δέσποινα

που αγέρες φορούσαν

στα κατάξανθα πέλαγα

λες κι αιώνια ζούσαν.



Σε ποιο φέρετρο κλείδωσαν

των ματιών τους τη νιότη;



Σε ποια μοίρα φοβήθηκαν

και ποιον χάρτη θυμούνται;