Κλεισμένο στα σκληρά επίπεδα μεσ’ στις συναλλαγές σ’ αρχαίους κύκλους πόνου παρθένο αγόρι με ουράνιες πληγές καίει το χλωρό του το κορμί, καίει την ορμή την Άνοιξη μεσ’ στις γαλάζιες αστραπές του οξυγόνου. Με τις μουντζούρες των καιρών στα μάγουλα στους ώμους άσπρα περιστέρια, άγγελος χτίστης μοιάζεις, πύρινο παιδί, καθώς λυώνεις την άρνηση στα διάφανά σου χέρια. Χτύπα βαριά, χτύπα γερά, τα υψωμένα κάγκελα, τα παγωμένα μέλη. Χτύπα βαριά, χτύπα γερά, είναι η κερήθρα κίτρινη κι είν’ άγριο το μέλι.