Καμιά φορά
τα βράδια για να αποκοιμηθώ
κλείνω τις κουρτίνες
να μη με ξαγρυπνά το φεγγάρι
και μετρώ τους αναρίθμητους φίλους
που χάθηκαν
σβήνοντας και το τελευταίο αποτύπωμά τους
στο μονοπάτι που χωριστήκαμε
κάτω από το φανάρι
με τις πέντε λάμπες
να καίει τις λιγοστές μας συναντήσεις
σ’ ένα πιθάρι χρόνο.

Οι περισσότεροι,
γεννημένοι σε πολύχρωμες ηπείρους
– παρά τις αναρίθμητες αλληλοϋποσχέσεις μας –
αποκρυσταλλώθηκαν
σε απρόσιτα αγάλματα.

Δεν ξανανταμώσαμε ποτέ.