Ίσκιε, πικρό μου όριο, σπατάλησα τη δύναμή μου πλησιάζοντας πώς να περάσω από τα μάγια, πώς. Πέρα από σένα το είδωλό μου μες στο φως κι εγώ την ύπαρξή μου σέρνω αλλάζοντας. Ορμάς κρυφά και δένεσαι μαζί μου, με κυνηγάς, ασάλευτα με φράζεις, με κυριεύεις καθώς μάχομαι για ν’ αποδράσω· πιστή φρουρά που καταδιώκεις τη φυγή μου και τ’ όραμά μου αναίσθητα ταράζεις. Ίσκιε, πικρό μου όριο, κι αν δε σε φτάσω θα κοιμηθώ απλά στη γη και συ σιμά θα μένεις ώσπου να γίνω μόριο τέφρας, πνοή μιας σκέψης. Τότε, σκιά μου, μόριο και συ στο φως θα τρέμεις, τότε θα θες στο σώμα πια να επιστρέψεις.