Αχ! τα πρώτα ερωτόλογα! οι αγάπες οι πρώτες!
Χρυσάφι των μαλλιών, ματιών το γαλάζιο, άνθος των σαρκών,
Και ύστερα, μες την οσμή των νέων κι ακριβών κορμιών,
Των χαδιών οι δειλίες οι αυθόρμητες!

Είν’ αρκετά μακριά όλες αυτές οι ευδιαθεσίες
Κι όλες οι αφέλειες! Αλίμονο! ζητώντας όλες
Την άνοιξη της λύπης, διώξαν τους μαύρους χειμώνες
Της πλήξης μου, και της απέχθειας και της αμηχανίας!

Αφού να `μαι μονάχος στο παρόν, βλοσυρό και μονάχο,
Βλοσυρό και ανέλπιστο, πιο ψυχρό κι από ένα γεράκο,
Κι ίδιο με του φτωχού ορφανού δίχως αδελφή μεγάλη.

Ω η γυναίκα με τη ζωογόνο αγάπη τη χαϊδευτική,
Γλυκιά, συλλογισμένη και μελαχρινή, που τίποτα δε τη διαβάλλει,
Και σας φιλά στο μέτωπο καμιά φορά, σαν το παιδί!