Το γαλανό ουρανό χαρά `ποπάνω μου
θεού γιομίζει.
Έν δεντρί το βάγιο του `ποπάνω μου
το ναναρίζει.

Σημάντρου αχός στον ουρανό που φαίνεται
γλυκοσκορπιέται.
Ένα πουλάκι στο δεντρί που φαίνεται,
παραπονιέται.

Ήσυχη, απλή θέ μου, η ζωή είναι κει
ειρηνοφόρα.
Τούτ’ η βουή που φτάνει ειν’ από κει,
από τη χώρα.

Τι τα καμες, εσύ που κλαις και κλαις,
δάκρυα ποτάμ,
τα νιάτα σου πες, πες μου, συ που κλαις
τί τάχεις κάμει;