Έχοντας σπρώξει τη στενή και που τρεκλίζει θύρα,
Έκανα ένα περίπατο στον κήπο το μικρό
Που άστραφτε απαλά στο ηλιόλουστο πρωινό
Πλουμίζοντας τον κάθε ανθό μ’ έναν υγρό σπινθήρα.

Όλ’ απαράλλαχτα. Και τα ξανάδα: το ταπεινό σκιάδειο
Του τρελού αμπελιού με τις καρέκλες από ψίαθο...
Το συντριβάνι πάντα κάνει τον ίδιο αργεντίνικο ψίθυρο
Και η γέρικη λεύκα το συρτό της παράπονο.

Τα ρόδα σαν άλλοτε πάλλουν* σαν άλλοτε,
Μεγάλ’ οι κρίνοι υπερόπτες στον άνεμο σιάζονται.
Κάθε πουλί περαστικό είναι γνωστό μου.

Όμοια ξαναβρήκα ορθή τη Βελλεδά
Που ο γύψος της γδέρνονταν στην άκρη του δρόμου,
- Λιγνή, μες την οσμή την άνοστη της ρεζεδά