Πολύ παιδί, πήγαινα ονειρεύοντας τον Κο-Ινόρ,

Πέρσια χλιδή και παπική,
Σαρδαναπάλια κι Ηλιογαβαλική!

Ο πόθος μου έπλαθε σε στέγη από χρυσό,
Μέσα σ’ αρώματα, στης μουσικής τους ήχους,
Χαρέμια ατέλειωτα, φυσικούς παραδείσους!

Σήμερα, πιο ήρεμος μα εξίσου φλογερός,
Ξέροντας όμως τη ζωή κι ότι πρέπει αρεστή,
Όφειλα να κρατώ τη γλυκιά ταραχή,
Χωρίς να παραιτούμαι για πολύ ευτυχώς.

Έστω! από το δόντι μου γλιστρά το μεγαλείο,
Αλλά, φευ το αγάπημα και φευ το πουρί!
Κι εγώ πάντα μισώ την όμορφη γυνή,
Την εύκολη ρίμα και τον έμπιστο φίλο.