Σε σας οι στίχοι αυτοί χάριν της καλοσύνης της παρήγορης
Των μεγάλων ματιών σας όπου κλαίει ή γελά εν όνειρο γλυκύ.
Χάριν της αγαθής κι αγνής ψυχής σας, σε σας οι
Στίχοι αυτοί από της άγριας μου τα βάθη εξαθλίωσης.

Είναι που αλίμονο! ο ειδεχθής εφιάλτης που με τριγυρνά
Δεν έχει ανάπαυση και πάει όλο μανία, τρέλα, ζήλο,
Πληθαίνοντας σα μια σύναξη λύκων
Που κρεμιούνται απ’ την τύχη μου κι αυτή αιματοκυλά!

Ω υποφέρω, υποφέρω φριχτά, τόσο πολύ
Που ο πρώτος στεναγμός του πρώτου ανθρώπου
Κυνηγημένου απ’ την Εδέμ μπρος στο δικό μου είν’ εκλογή!

Και το όποιο ενδιαφέρον σας είν’ όπως
- Αγαπητή, - τα χελιδόνια τ’ ουρανού
Ενός απομεσήμερου Σεπτέμβρη χλιαρού.