Λάμπει τ’ ολόλευκο φεγγάρι
μέσα στα δέντρα τα πυκνά,
σε κάθε τρυφερό κλωνάρι
και μια φωνούλα αρχινά
κάτω από τη φυλλωσιά...

`Ω, αγάπη μου γλυκιά.


Βαθύς καθρέφτης, μιαν ιτιά,
η λυμνούλα ζωγραφίζει.
Στα κλαδιά της ο αγέρας
πονεμένα μουρμουρίζει
και πληθαίνουν οι λυγμοί...

Να, του ονείρου η στιγμή.


Πόση απλώθηκε γαλήνη
Τόσο γλυκιά, τόσο απαλή,
κατηφορίζοντας κι εκείνη
για νά `μπει μέσα στην ψυχή
απ’ ένα αστέρι, που ιριδίζει...


Να μια στιγμή που τόσο αξίζει.