Ξέρω πως μερικές φορές πηγαίνω μόνος, οδηγώντας,
σε ένα δρόμο κοντά στη θάλασσα
που όλα είναι απατηλά και μοναχικά.

Αφήνω πίσω τους φοίνικες, τους διάσπαρτους ψιθύρους,
τα φευγαλέα πουλιά στην άκρη της ασφάλτου.

Ξέρω πως πηγαίνω μόνος, πως κάποιος στο πλευρό μου λέει:

Η ακτινοβολία του Μάη το απόγευμα,
όταν η φωτιά του Μάη γυρίζει για να σου μιλήσει
και ψιθυρίζει: «Ο κόσμος σου είναι κενός».

Σκέφτομαι το Μινώταυρο της εικόνας
που είδα αυτό το πρωινό, ενώ περνάω
τη στροφή και τα φύκη της θάλασσας των Σαργασσών ακτινοβολούν
στις άψυχες άκρες του τίποτα.

Μια φωτιά σε ανθρώπινη μορφή
που επιχρίει τα άστρα, και φωτίζει
τους ώμους και τον αυχένα σου.

Την καθοδηγούσε μια μικρή, όπως ένα γέροντα, και ήταν
τυφλός.]

Ο διορατικός ημίθεος, γερμένος στη βακτηρία του.
Φλεγόμενα τα μάτια, αφού καταβρόχθισε τους άντρες.

Ξέρω πως πηγαίνω μόνος, όπως ο Μινώταυρος,
κοντά σε μια σιωπηλή θάλασσα
στην άκρη της ασφάλτου, πως μερικές φορές έχω περάσει
τη νεφελώδη στροφή της νύχτας, χωρίς να συναντήσω κανέναν.

Μακάρι να μην είμαι εγώ ο Μινώταυρος
τον οποίο τον φέρνουν άρρωστο κάτω από τη φωτιά του Μάη
τα χέρια μιας μικρής,
μην κατανοώντας το όνομα των αρχαίων μύθων.

Εγώ ακολουθώ την άκρη των κυμάτων, οδηγώντας
στη μεγάλη ασυνειδησία των καιρών,
προς το ακαταμάχητο τίποτα.

Η νύχτα των επιπλεόντων φυκών πλησιάζει
και ψιθυρίζει ένα φως : «Ο κόσμος σου είναι κενός».

Μακάρι να μην είμαι εγώ ο Μινώταυρος,
χαμένος στην παράνοια της ύπαρξης.

Τα διαμάντια της θάλασσας αστράφτουν στις παλάμες
γιατί κανένας δε θυμάται το όνομα των μύθων.