Σε ποια Άνοιξη δυο χρόνια ομορφαίνεις;

Θυμάμαι ακόμη τη φωνή

που μου ‘λεγε «στις μπόρες μη μαραίνεις

ο ήλιος σαν κρινάκι υπνοβατεί»



Έχουν περάσει νύχτες, μήνες τόσοι

που ‘ναι το Φως που καρτερώ;

Πια δεν πίνουμε κρασί σαν σουρουπώσει

Πια δεν πλέκω στίχους να σου πω.



Πόσο λαχτάρησα να ‘ρθεις!

Χελιδονάκι που γερνάς; Που μένεις;

Χαλάσανε τη φωλιά μας οι καιροί, μα αν φοβηθείς

σου φύλαξα μι’ Αγάπη να υφαίνεις.