Φτάνουμε ὡς τὴν πιὸ βουβὴ κραυγή.
Ὕστερα,
γέρνοντας τὸ κεφάλι,
ἡσυχάζουμε.
Οἱ νοσοκόμες,
πού ὅσο ἡ κρίση διαρκεῖ
τίποτα δὲ μποροῦν νὰ κάνουνε,
τώρα, ὅλο σπουδή,
φέρνοντας ροῦχα καθαρά,
μᾶς παίρνουν τρυφερὰ στὸ στῆθος τους
καὶ μᾶς ἀλλάζουν.