Τι θλίψη ποὺ ἔκρυβαν τὰ μάτια της
καθὼς ἐκοίταζε
μπρὸς στὸ παράθυρό της μόνη
τὶς λεμονιὲς

ἀκούγοντας
μὲς στὸ ἀπόβραδο φωνές,
ἀπὸ ἀγόρια καὶ κορίτσια ποὺ ἐτρέχανε

φέρνοντας ὡς ἐδῶ
τὴ μακρινή της νιότη.