Μπαίνει καὶ μοῦ ρημάζει τὸ περιβόλι.

Ξέρω ἀπ’ τὶς πατημασιὲς πὼς εἶν’ αὐτό,

κάτι μικρές, ἀνάλαφρες πατημασιές,

πού μὲ βουρλίζουν.

Στὴν ἀρχὴ τὸ θεώρησα ἁπλὸ

καί, φτιάχνοντας,

ἔστησα μιὰ πρόχειρη παγίδα.

Ὅμως ἐκεῖνο ἦταν πονηρὸ

καὶ μὲ κορόιδευε.

Σοφίστηκα ἕνα σωρὸ τεχνάσματα,

ἔκανα ξόρκια,

ὡς καὶ φαρμάκι τοῦ `βαλα·

μὰ τίποτα.

Στὸ τέλος ἀπελπισμένος παραιτήθηκα.

Ὅ, τι ἀπομένει εἶπα,

ὅ, τι ἀπομένει.