Κι όπως αργά η σκέψη σου βυθίζεται
στο μεστωμένο νόημα
ξεχύνονται στο χώρο οι λέξεις
σαν πεταλούδες βουερές
σε ήχο γυάλινο που σε τρελαίνει.

Κι ύστερα στριμωγμένες πάνω από τον κρόταφο
στέκουν προκλητικά στο ύψος σου.
Σε βασανίζουν πώς κι εσύ να τις κρατήσεις
στο δικό τους ύψος.