Οι μέρες μυρίζουν βροχή
Θάμνοι και αναρριχητικά
Φυτρώνουνε και τις παρακαλούνε
Να κρύψουνε το φόβο και τον θάνατο
Που κόβουν βόλτες μέσα τους
Και δεν τις αφήνουν να ανασάνουν
Και να ετοιμαστούν
Για μιας χαράς την ομορφιά
Κι όλο παραληρούν
Για τις χαμένες ευκαιρίες
Για μια ακόμη ζωή που ντύθηκε ρυάκι
Και κυλάει κάθε απόγεμα στο
Μαύρο το ποτάμι
Που την όχθη του
Μαρμάρωσε ο βαρκάρης
Και δεν τις αφήνει να μαντέψουν
Την συνέχεια.