Αλίμονο αν μου πεις
δεν έχουν βάθος τα ποιήματά μου
Επιμελώς τα είχα παραχώσει
βαθιά σ’ ένα μπαούλο

Νύχτες αφέγγαρες
τα χάραζα σ’ ένα παλιό τετράδιο
που ανέσυρα απ’ τη μακρινήν ανέχεια
Μύχιες σκέψεις
αισθήματα απόκρυφα
απαγορευμένα πάθη
το παρελθόν θαμμένο
σε τόνους καθημερινότητας πεζής
Βάθος απύθμενο θα λέγαμε

Πάνω τους έβαλα μπόλικο πάρον
Το μέλλον ας περιμένει είπα
Εξάλλου
απροσπέλαστο μου είναι.