Κουβαλούσαν στους ώμους τους καθρέφτες
κανένας δεν ήξερε πού θα τους απόθεταν
Σκυφτοί ο ένας πίσω από τον άλλο περπατούσαν
Δεν ρωτούσαν δεν αναρωτιούνταν δεν ανησυχούσαν
Το μόνο που τους ένοιαζε
μη σπάσουν
ούτε γρατζουνιά δεν έπρεπε να πάθουν
Ανηφόριζαν και
στα χέρια πάντα οι καθρέφτες
ιερά αντικείμενα αγαπημένα
Και ήταν τα παραγγέλματα προγονικά
έπρεπε να τους προσέχουν

Και οι καθρέφτες θάμπωναν
Στην πίσω όψη τους η επίστρωση κατέρρεε
Ράγιζαν με τρόπο επικίνδυνο
Ένιωθαν τους κραδασμούς
Αχ και να μπορούσαν να τους σταματήσουν
Μάταια όμως
Τα ραγίσματα βάθαιναν ολέθρια
Οι καθρέφτες έσπαζαν σε μύρια κομματάκια
μαχαίρωναν το χώμα
Σκορπίζονταν μικρά γυαλιστερά κομμάτια γύρω

Και οι άνθρωποι…
ανήμποροι πια να τα μαζέψουν
ανηφόριζαν με κόπο
Ώσπου τα γόνατά τους λύγισαν
Το σώμα έγερνε μπροστά
η πλάτη κύρτωνε
Τα χέρια κρέμονταν στους ώμους
ανήμπορα κι αυτά
τα τελευταία απομεινάρια να στηρίζουν
τον καθρέφτη
Περνούσαν πάνω απ’ τα κομμάτια
πατούσαν τις σκιές τους
άδειες και γυμνές
Σε ποιους ανήκαν τα γυαλιστερά κομμάτια;
Ποιοι πατούσαν πάνω στους καθρέφτες;
Γιατί πια δεν ήταν γνώριμα
αυτά που τα θολά τους μάτια τώρα έβλεπαν;

Χρόνια ύστερα
όσοι ακολουθούσαν
πατούσαν στις μνήμες πάνω
όσων περπάτησαν πριν από αυτούς…

Γιατί μου λες πως ήρθα αργά;
Όποτε κι αν ερχόμουν
ο χρόνος μια τελεία στο παρόν θα ήταν
κι αμέσως παρελθόν.
Μάλλον νωρίς θα ήταν…