Εύθραυστο υλικό του εφήμερου
ο εαυτός μου
τώρα που νιώθω α βυθίζομαι
μες στην απέραντη ακινησία

Ψαύω την ερημιά της άμμου
βυθίζομαι στο άπειρό της
Ταξιδεύω με υποδόριες κινήσεις
αφουγκράζομαι ωκεάνιους μυστικούς ψιθύρους

Στην πόρτα μας φυλλοροώ το χρόνο μου
Σπάζω κομμάτια τα λεπτά
να `χω πολλά να τα ξοδεύω
χωρίς φειδώ και λογαριάσματα
Στα χέρια σου ακουμπώ
τις λέξεις μου
με μνήμες φορτωμένες
κόκκινες σταλαγματιές σε άσπρο φόντο.