Θυμήσου πώς βυθίζαμε το χρόνο μας στη θάλασσα
σ’ ένα παιχνίδι που παίζαμε μεγάλοι
Σιωπηλοί σ’ ένα τοπίο ομιχλώδες
θέλαμε να του υγράνουμε τις αντοχές
να τον ποτίσουμε με τις αναμονές

Θυμήσου πως χάσαμε το χρόνο
περιμένοντας με ωτοστόπ
ευκαιρίες που δεν είχαμε εντοπίσει
Και πώς να τις αναγνωρίσουμε;
Τυχαία θα τις ανταμώνουμε σε μια πορεία
έτσι δίχως πρόγραμμα
σε ατέρμονες αναζητήσεις κουλτουριάρικης παρέας
σε αθώους προβληματισμούς
σε μάταιους ρομαντισμούς
που έσταζαν μεγάλες προσδοκίες
εκεί που οι άλλοι είχαν
τους δρόμους τους στρωμένους
Ασθμαίνοντας
ακόμα τρέχουμε…
ξοπίσω τους .