Η λέξη μαμά κολυμπάει
στη Μεσόγειο
νούφαρο σε θάλασσα ελπίδας.
Προσφυγικές κραυγές απόγνωσης
φυλακισμένες σε αμπάρια
ταξιδεύουν ταξίδια μακρινά
σε τόπους σιωπηλούς
σε τόπους δίχως ενοχές.

Φέρνουν μαζί τους λίγο νερό
σε μπουκάλι πλαστικό
και μια κουβέρτα τρύπια.
Ένα όνειρο παλεύει
με θάλασσες ανήμερες.

Άδεια κουφάρια παιδικά κορμιά
γκρεμισμένα σε βάθη απύθμενα
άλλοτε επιπλέοντα
και πάνω κύκλοι άγριων ορνέων.

Το Πακιστάν είναι μακριά…
Το Ιράκ φλεγόμενο…
Η Δύση κοιτάζει δυτικά…