Μοιάζω με πέτρα που λατρεύτηκε ως θεός,
μοιάζω με εικόνα που λατρεύτηκε ως αγία.
Κι όμως δεν ήμουν παρά άνθρωπος απλός
που είχα ζήσει μες στη μελαγχολία.

Και στης ψυχής μου
τα βαθιά και τα κρυμμένα
βλέπω πως έπαψα να μοιάζω
πια σ’ εμένα.

Μοιάζω με κάστρο που το γκρέμισαν να μπουν
χίλιοι με ξίφη για να πάρουνε την πόλη.
Σαν τραγικό Παλαιολόγο με ξυπνούν
να μου φορτώσουν τα εγκλήματα τους όλοι.

Και στης ψυχής μου
τα βαθιά και τα κρυμμένα
βλέπω πως έπαψα να μοιάζω
πια σ’ εμένα.

Μοιάζω με δέντρο που το έκαψαν φωτιές
και με καμένα τα κλαριά δεν φτάνει επάνω.
Μα έχω ρίζες για να έρχονται ληστές
να με ποτίζουνε ξανά για ν’ ανασάνω.

Και στης ψυχής μου
τα βαθιά και τα κρυμμένα
βλέπω πως έπαψα να μοιάζω
πια σ’ εμένα.