Ποτές τα παράθυρα κλειστά
τώρα που ζούμε χωριστά.
Δυο λόγια και παράπονα βαριά
όπως του Στέλιου η καρδιά.

Στο τσιγάρο που ανάβω
όσα ζήσαμε καιρό
και δίχως δάκρυα κλαίω
ποτέ ξανά δε θα σε δω.

Κι αν έφυγες και χάθηκες για πάντα
εγώ για σένα θα ‘μαι εδώ.

Αγάπη, άγονη στεριά
που σε κλειδώνει σιδεριά,
ώρες μου δίχως παρηγοριά
τώρα που σβήνουν τα κεριά.

Στο τσιγάρο που ανάβω
όσα ζήσαμε καιρό
και δίχως δάκρυα κλαίω
ποτέ ξανά δε θα σε δω.

Κι αν έφυγες και χάθηκες για πάντα
εγώ για σένα θα ‘μαι εδώ.