Του κάτω κόσμου θάλασσες και σκοτεινά νερά
πέρα απ' τις λέξεις, τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό.
Μάτια που ξέρουν να κοιτούν βυθίζουν στο κενό,
το σήμερα, το αύριο, το χθες, το σ' αγαπώ.

Σαν το σκυλί που μόνο του
γιατρεύει τις πληγές του
ο προδομένος το άδικο
το δένει φυλαχτό.

Και το κρατάει στο στήθος του
κρυμμένο μυστικό
και το 'χει πια για σύντροφο
και φίλο και αδερφό.

Κάτι, αν δεν έχεις για να πεις κάλλιο να μην μιλήσεις
όλα τα λέει η σιωπή σαν θέλει να ακουστεί.
Και σαν φωνή στα μάγουλα βουβή και αλμυρή
σαν προσευχή που ντρέπεται χαράζει τη στιγμή,

Και κλαίει για έναν έρωτα που
έμεινε ορφανός,
όνειρα έχει ο στεναγμός
και ας είναι μοναχός του.

Δεν περιμένει τίποτα
έγινε ο εαυτός του
και αν με ένα πόδι περπατά
ο δρόμος είναι δικός του.

Κάτι, αν δεν έχεις για να πεις κάλλιο να μην μιλήσεις
όλα τα λέει η σιωπή σαν θέλει να ακουστεί.