Κάποια στάθηκε χρόνια του χαμού μου η αιτία
δίχως λίγη συμπόνια στην μικρή μου ιστορία.
Μια που με είδε συντρίμμι στο βωμό της καρδιάς της
να ζητώ ελεημοσύνη μια μονάχα ματιά της.

Δεν μου έδειξε πόνο, καλοσύνη, στοργή
λες για μένα είχε μόνο στην καρδιά της οργή.
Και κατάντησα ράκος στα φτωχά καπηλειά
μα γι αυτή πίνω απόψε τη στερνή μου γουλιά.

Το στερνό μου ποτήρι πίνω απόψε το βράδυ
για στερνό της χατίρι, το στερνό μου ποτήρι.
Κι ούτε πια θ’ αγαπήσω στη ζωή άλλη φορά
ούτε πια θα μεθύσω, θα βρω αλλού τη χαρά.

Πριν με διώξουν να κλείσουν μοναχός στη ταβέρνα
στ’ αδειανά τα ποτήρια εμιλούσα για σένα.
Και γελούσαν μαζί μου ειρωνικά τα γκαρσόνια
έτσι έλεγαν είναι των μπεκρήδων τα ψώνια.

Που να νιώσουν εκείνοι το δικό μου καημό
της καρδιάς μου τον πόνο της ψυχής το λυγμό.
Μα συνήλθα κι απόψε στη στερνή μου γουλιά
ένα αντίο για πάντα θε να πω στα παλιά.

Το στερνό μου ποτήρι πίνω απόψε το βράδυ
για στερνό της χατίρι, το στερνό μου ποτήρι.
Κι ούτε πια θ’ αγαπήσω στη ζωή άλλη φορά
ούτε πια θα μεθύσω, θα βρω αλλού τη χαρά.